Rozdział 1 - "Przyniosłam Ci Twoją własność."

<PIOSENKA>

Lipiec 2012

Młoda kobieta leżała wtulona w swojego chłopaka. Byli ze sobą już pięć lat, on parę dni temu się jej oświadczył, a ona go przyjęła. Żadne z nich nie spodziewało się, że ten dzień na zawsze odmieni życie Johana Sjöstranda i jego partnerki Sandry Luigi.

Poranek wydawał się być jak każdy inny. Za paręnaście minut miał zadzwonić budzik 25-letniego bramkarza FC Barcelony Intersport, a on – wyjątkowo – nie wybierał się na trening, a do swojego ojczystego kraju – Szwecji. Jutro, razem z całą drużyną, mieli wspólnie wylecieć do Londynu, na rozpoczynające się w piątek, a dla szczypiornistów w niedzielę, Igrzyska Olimpijskie. Spakowane walizki Sjöstranda i panny Luigi czekały już w przedpokoju na swoich właścicieli. Mężczyzna właśnie przewracał się na drugi bok, gdy obudził go dzwonek do drzwi.

- Śpij, kochanie – wyszeptał do swojej dziewczyny i pocałował ją w czoło – Ja otworzę.

Blondyn zwlekł się z łóżka, ubrał leżącą na ziemi pomiętą koszulkę i otworzył drzwi ich wspólnego mieszkania. Ale tego, co za nimi zobaczył nie spodziewał się nawet w najgorszych koszmarach. Na korytarzu stała Martha, była przyjaciółka jego dziewczyny, z dzieckiem na rękach.

- Tylko nie zacznij krzyczeć, bo ją obudzisz. – pouczyła go brunetka, gdy zamierzał otworzyć usta.

Wyszedł z mieszkania, zamknął za sobą drzwi i gniewnie zapytał:

- Co Ty tu robisz?

- Przyniosłam Ci Twoją własność. – powiedziała z uśmiechem i skinęła głową na dziecko.

- Moją własność? Jak to?

- Jak to? Pytasz, jak to? Nie pamiętasz, mój drogi, jak cztery lata temu, gdy Sandra była we Włoszech, się ze mną przespałeś? Naprawdę nie pamiętasz?

- Posłuchaj, to na pewno nie jest moje dziecko.

- Jesteś pewien? Zobacz, jaka z niej śliczna dziewczyneczka. Ma Twoje…

Kobieta nie zdążyła skończyć, bo za plecami mężczyzny pojawiła się jego dziewczyna.

- Co się tu… Co ONA tu robi? – zapytała, patrząc na swojego chłopaka.

- Kochanie, ja… Ja nie wiem, jak Ci to wytłumaczyć. Po prostu…

- Po prostu, Twój chłopak ze mną spędził noc i przynoszę mu, co jego, bo ja nie mam czasu, aby się bachorem zajmować.

- Johan… - ruda popatrzyła na chłopaka oczami pełnymi łez. – Johan, jak mogłeś…

- Sandra, to nie tak… - usiłował się wytłumaczyć, jednak jego dziewczyna weszła do mieszkania i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Gwałtowny huk zamykających się drzwi obudził dziecko, śpiące na rękach brunetki.

- To by było na tyle – powiedziała i dała chłopakowi dziecko oraz torebkę, którą miała na ramieniu. – Miłego życia z Gabriellą!

I tyle ją widzieli. Za to Sjöstrand został sam na korytarzu z płaczącą, trzyletnią dziewczynką.

Do mieszkania został wpuszczony wraz z wyjściem Sandry. Nie pozwoliła nic sobie wytłumaczyć. Oddała mu swoje klucze do mieszkania i postanowiła wrócić do Włoch, gdzie mieszkali jej rodzice. A piłkarz? Uspokoił dziecko i razem ruszyli na lotnisko, skąd za trzy godziny miał odlatywać samolot do Sztokholmu…

***w Sztokholmie***

- Hubbe! – rozległ się krzyk przez pół lotniska i biedny Sjöstrand nie wiedział, skąd on dokładnie dobiegał. Dopiero parę minut później bramkarz ujrzał swojego przyjaciela Kim Ekdahl du Rietz’a. Na twarzy bruneta malował się bardzo szeroki uśmiech.

- Roztyłeś się, Kimmi! – zaśmiał się blondyn, lustrując wzrokiem kumpla.

- A może by tak dzień dobry? Wiesz, co Ci powiem? Ta Twoja Sandra trochę się zmieniła od mojej wizyty w Barcelonie. Była wyższa i ruda…

- Cicho bądź, idioto. To moja córka.

- O! Córka! Gratulacje, stary. Ale z kim? Bo chyba nie z Luigi…

- Z jej przyjaciółką. W 2008.

- Zdradziłeś Sandrę w 2008?!

- Zamknij się w końcu i jedźmy do hotelu. Mamy ogromny problem…

Paręnaście minut później siedzieli już w hotelu i usiłowali uśpić rozbudzoną Gabriellę. Gdy w końcu im się to udało, do pokoju wpadł Ekberg i ich trudy poszły na marne.

- Czyje toto? – zapytał, wpatrując się w małą.

- Ponoć Johana. – zaśmiał się du Rietz. – Pamiątka po roku 2008.

- Ale słodziutka. No, chodź mała do wujka Niclasa.

Ramiona Ekberga podziałały jak środek nasenny, bo po paru minutach mała spała jak zabita. A trzech szwedzkich piłkarzy ręcznych siedziało na podłodze i rozprawiało, co z tym maleństwem zrobić.

- Muszę ją chyba wziąć do Londynu. Bo co mam z nią zrobić?

- Daj ją rodzicom na przechowanie.

- Tak, żeby mnie zabili… Ej, umiecie się obsługiwać takim maluchem?

- Czy wyglądam na dzieciatego? – zapytał Ekberg i pogłaskał Gabi po policzku. – Jest prześliczna. Zakochałem się.

- Ej, won od mojej córci.

- Hubbe, a Ty jesteś pewien, że ona jest Twoja? – Ekdahl du Rietz przyjrzał się kumplowi – Nawet nie jest do Ciebie podobna…

- Martha powiedziała, że moja…

- Ty jej wierzysz na słowo?

- A mam wybór? Przecież nie zostawię tego maluszka na pastwę losu.

- Ha! Ty też się w niej zakochałeś, mój drogi.

- Trener nie może się nic o niej dowiedzieć. – powiedział blondyn i wygłosił kolegom swój pomysł na przemycenie małej do Londynu.

 

--------------------------------------------------
Pierwszy rozdział :)
Mam nadzieję, że się podoba :)
Pozdrawiam :*
Następny za tydzień :D